domingo, 19 de março de 2023
domingo, 26 de junho de 2022
domingo, 17 de abril de 2022
sexta-feira, 27 de fevereiro de 2015
Poemo “La Rivero Ĵagŭaribe”
Aŭtoro: Demócrito Rocha
Esperantigis el portugala: José Roberto Alves de Albuquerque
Rivero Ĵagŭaribe estas malfermita arterio
tra kie fluas
kaj perdas sin
la sango de Cearao
La maro ne iĝas ruĝa
ĉar la sango de Cearao
bluas...
La tuta plasmo
tiu tuta hemoglobino
ĉe la sistolo de la vintroj
iras perdi sin en la maro
Antaŭ jarmiloj... ekde kiam rompiĝis la tuniko
de la rokoj
pro la eksplodoj de la kataklismoj
aŭ pro la jarcenta erozio de la kalkaro
de la gnejso
de la kvarco
de la natura siliko
Kaj la rompiĝo de la akvobaraĵaj aneŭrismoj…
Kiom da tempo perdita!
Kaj la kompatinda malsanulo – Cearao – anemiita,
skeleta, almozpetema kaj malgrasa
- la vasta kapilara reto bruliĝanta pro la sunvarmego -
estas la giganto kun la arterio malfermita
rezistanta kaj mortanta
rezistanta kaj mortanta
mortanta kaj rezistanta...
Estis la glavo de iu dio, kiu al vi vundis
la karotidon
al vi – Fenikso el Brazilo!
Kaj via cerbo ankoraŭ pensas
Kaj via koro ankoraŭ pulsas
Kaj via pulmo ankoraŭ spiras
Kaj via brako ankoraŭ konstruas
Kaj via piedo ankoraŭ elmigras
Kaj ankoraŭ loĝatigas
La velkitaj ĉeloj en Cearao
ŝvelas la protoplasmon
(samkiel ĝiaj kotonkapsuloj)
Kaj verdnukleiĝas
- estas la kultureja kromatino internlande…
(Ha, se ĝi atingus rokan koagulon)
Kaj la sango fluanta
tra la arterio de rivero Ĵagŭaribe
La sango fluanta apenaŭ estas alveninta
en la ventriklojn de la naskiĝejoj...
La sango fluanta kaj neniu haltigas ĝin ...
Homoj de la patrujo – aŭdu:
- savu Cearaon!
Kiu estas la Respublika Prezidento?
Rapide
Hemostazan pinĉileton ĉe Oros’!
Homoj –
Cearao estas mortanta, estas
fordisiĝanta je sango...
Neniu aŭdas ĝin, neniu aŭdas ĝin
kaj la giganto mallevas la kapon sur la bruston
grandegan,
Kaj la giganto genuiĝas sur la polvon
de la bruligita tero,
kaj
- je la lastaj startoj – ĝi iras
mortanta kaj rezistanta
mortanta kaj rezistanta
mortanta kaj rezistanta
Esperantigis el portugala: José Roberto Alves de Albuquerque
Rivero Ĵagŭaribe estas malfermita arterio
tra kie fluas
kaj perdas sin
la sango de Cearao
La maro ne iĝas ruĝa
ĉar la sango de Cearao
bluas...
La tuta plasmo
tiu tuta hemoglobino
ĉe la sistolo de la vintroj
iras perdi sin en la maro
Antaŭ jarmiloj... ekde kiam rompiĝis la tuniko
de la rokoj
pro la eksplodoj de la kataklismoj
aŭ pro la jarcenta erozio de la kalkaro
de la gnejso
de la kvarco
de la natura siliko
Kaj la rompiĝo de la akvobaraĵaj aneŭrismoj…
Kiom da tempo perdita!
Kaj la kompatinda malsanulo – Cearao – anemiita,
skeleta, almozpetema kaj malgrasa
- la vasta kapilara reto bruliĝanta pro la sunvarmego -
estas la giganto kun la arterio malfermita
rezistanta kaj mortanta
rezistanta kaj mortanta
mortanta kaj rezistanta...
Estis la glavo de iu dio, kiu al vi vundis
la karotidon
al vi – Fenikso el Brazilo!
Kaj via cerbo ankoraŭ pensas
Kaj via koro ankoraŭ pulsas
Kaj via pulmo ankoraŭ spiras
Kaj via brako ankoraŭ konstruas
Kaj via piedo ankoraŭ elmigras
Kaj ankoraŭ loĝatigas
La velkitaj ĉeloj en Cearao
ŝvelas la protoplasmon
(samkiel ĝiaj kotonkapsuloj)
Kaj verdnukleiĝas
- estas la kultureja kromatino internlande…
(Ha, se ĝi atingus rokan koagulon)
Kaj la sango fluanta
tra la arterio de rivero Ĵagŭaribe
La sango fluanta apenaŭ estas alveninta
en la ventriklojn de la naskiĝejoj...
La sango fluanta kaj neniu haltigas ĝin ...
Homoj de la patrujo – aŭdu:
- savu Cearaon!
Kiu estas la Respublika Prezidento?
Rapide
Hemostazan pinĉileton ĉe Oros’!
Homoj –
Cearao estas mortanta, estas
fordisiĝanta je sango...
Neniu aŭdas ĝin, neniu aŭdas ĝin
kaj la giganto mallevas la kapon sur la bruston
grandegan,
Kaj la giganto genuiĝas sur la polvon
de la bruligita tero,
kaj
- je la lastaj startoj – ĝi iras
mortanta kaj rezistanta
mortanta kaj rezistanta
mortanta kaj rezistanta
quinta-feira, 18 de fevereiro de 2010
De uma epístola de Emmanuel¹ para Ismael Gomes Braga
Meu amigo,
(...) que Deus te abençoe os santos entusiasmos do coração.
(...) Não podemos duvidar, porém, da Providência Divina e deveremos esperar a sua manifestação, nesse sentido, na "hora justa". ²
(...) Em tuas lutas, meu irmão, não te sintas abandonado. Devotados samideanos do Além colaboram contigo em teus esforços. A luta é árdua, mas é necessária, em face da vitória indiscutível. A missão do Esperanto é grandiosa e profunda junto das coletividades humanas. Não te entristeças, contudo, se os resultados da difusão da linguagem internacional parecem, por vezes, medíocres em extensão. A tarefa esperantista é muito grande e as realizações já efetuadas no orbe, pelos seus trabalhadores, são numerosas e consistentes, pressagiando as edificações do futuro.
Não te entristeças, repito, e nem te atormentes em face da indiferença do mundo. Toda impassibilidade é transitória. Além disso, a missão de Zamenhof é de ontem. Poucos lustros assinalam as suas esperanças do princípio. E Jesus? Não podemos esquecer que o Evangelho espera a adesão do mundo há quase dois mil anos.
Continuemos, pois, em nossos esforços e não duvidemos d'Aquele que é a luz e o amor de nossas almas.
Que Deus te abençoe.
Emmanuel
(1) Reformador, novembro de 1939, FEB.
(2) Refere-se aos livros mediúnicos, dirigidos a toda a humanidade e ditados ou psicografados diretamente em Esperanto, de sorte a serem compreendidos em todos os países do mundo. Tais livros aparecerão na "hora justa", promete-nos o guia.
Texto extraído do livro: A Língua Que Veio do Céu - O que os Espíritos dizem do Esperanto
Centro Espírita Léon Denis - Editora
http://www.celd.org.br/
editora@celd.org.br
(...) que Deus te abençoe os santos entusiasmos do coração.
(...) Não podemos duvidar, porém, da Providência Divina e deveremos esperar a sua manifestação, nesse sentido, na "hora justa". ²
(...) Em tuas lutas, meu irmão, não te sintas abandonado. Devotados samideanos do Além colaboram contigo em teus esforços. A luta é árdua, mas é necessária, em face da vitória indiscutível. A missão do Esperanto é grandiosa e profunda junto das coletividades humanas. Não te entristeças, contudo, se os resultados da difusão da linguagem internacional parecem, por vezes, medíocres em extensão. A tarefa esperantista é muito grande e as realizações já efetuadas no orbe, pelos seus trabalhadores, são numerosas e consistentes, pressagiando as edificações do futuro.
Não te entristeças, repito, e nem te atormentes em face da indiferença do mundo. Toda impassibilidade é transitória. Além disso, a missão de Zamenhof é de ontem. Poucos lustros assinalam as suas esperanças do princípio. E Jesus? Não podemos esquecer que o Evangelho espera a adesão do mundo há quase dois mil anos.
Continuemos, pois, em nossos esforços e não duvidemos d'Aquele que é a luz e o amor de nossas almas.
Que Deus te abençoe.
Emmanuel
(1) Reformador, novembro de 1939, FEB.
(2) Refere-se aos livros mediúnicos, dirigidos a toda a humanidade e ditados ou psicografados diretamente em Esperanto, de sorte a serem compreendidos em todos os países do mundo. Tais livros aparecerão na "hora justa", promete-nos o guia.
Texto extraído do livro: A Língua Que Veio do Céu - O que os Espíritos dizem do Esperanto
Centro Espírita Léon Denis - Editora
http://www.celd.org.br/
editora@celd.org.br
Assinar:
Postagens (Atom)